Deze Nieuwjaarsreceptie begon met een kort woordje van Ulrike Pypops, voorzitter van het VPP en door een welkomstwoord van Else Tambuyzer, de nieuwe directeur van het VPP.
Er waren een 60 tal deelnemers aan deze Zoom-receptie. Om een beetje het smal talk gevoel van een fysieke receptie te ervaren werden we in groepjes van 5 verdeeld. Elk groepje kon zo een 20 tal minuutjes kennismaken en informeel babbelen over hun vereniging of andere bekommernissen (vaak gerelateerd aan corona).
Manu Keirse, Professor en eminentie omtrent rouw mocht ons daarna ruim drie kwartier meenemen in zijn visie en ervaring omtrent “levend verlies”.
“Levend verlies”, een term die Professor Keirse heel vaak gebruikt is de perfecte term om de confrontatie die wij, slechthorenden en doven, met onze beperking voelen te verwoorden.
Zeker wie “opeens”, of op latere leeftijd te maken krijgt met significant gehoorverlies gaat door een rouwproces. Een rouwproces dat , in tegenstelling tot een rouwproces waarbij afscheid genomen wordt van een persoon of bvb een job, nooit eindigt.
Bij elk rouwproces verwacht “men” dat de rouwende het verlies verwerkt, dat de wonde slijt, dat het gewone leven weer wordt opgenomen.
Bij “levend verlies” blijft de rouw steeds terugkomen. Het is normaal dat dit rouwproces chronisch is en het is veel complexer dan verlies bij een sterfgeval.
Er bestaan ook geen “rituelen” om dit “levend verlies” maatschappelijk een plaats te geven. Ook en misschien zelfs vooral in de medische en verzorgende wereld kan men dit proces niet plaatsen. Levend verlies en chronische rouw mogen echter niet gelijkgesteld worden met pathologische rouw, dus antidepressiva en dergelijke zijn hier zeker niet aangewezen.
Om een verlies te verwerken reikt Professor Keirse ons 4 stappen aan.
• Onder ogen zien van de werkelijkheid (vaak komt de “slechte” boodschap in eerste instantie niet binnen omdat men mentaal maar toelaat wat behapbaar is, er is een periode van ontkenning tot de persoonlijke slagkracht de werkelijkheid aankan).
• Ervaren van de pijn van het verlies, dit kan door boosheid, agressie, extreem vermoeid zijn, schuldgevoel.
• Aanpassen aan de wereld: dit kan eigenlijk enkel als men zijn verhaal telkens opnieuw kan vertellen, steeds opnieuw, steeds anders, maar telkens en telkens opnieuw
• Leren genieten van het leven: opnieuw, beetje bij beetje positieve ervaringen toelaten, ervan genieten, er naar uitkijken.
Wie echter met een levend verlies (zoals het in deze voordracht vooral over chronische ziekten en beperkingen ging) te maken heeft doorloopt deze 4 stappen telkens en telkens opnieuw.
Warmte, begrip en genegenheid van de omgeving zijn zo belangrijk om deze stappen telkens opnieuw te kunnen dragen en doorlopen, maar dat is helemaal niet zo eenvoudig.